Жаўталістым ранкам, на Пакровы, У сьвяты багаславёны дзень, Ты сказала, што закон суровы Не пакінуў мейсца для надзей. I аднак жа, як начны марозік, Што пад сонцам робіцца вадой, Растапіўся твой няўмольны позірк Перад больш высокай праватой. Не, ня д’яблік перамог спакусны, А, хутчэй за ўсё, сам Дух сьвяты Моц явіў і так зрабіў, каб ты Не схавала ў шаль пуховы вусны.
1999
|
|