Не ў ладах мой бог зь ісламскім небам –
I ад крыўды ледзь я не стагну:
Цэлы дзень заносіць мокрым сьнегам
Экзатычны горад Істанбул.
Над Басфорам, над Ая-Сафіяй,
Над Султан-капе, куды ні глянь –
Бы нагнаная чужой стыхіяй,
Непаўднёвая вісіць імгла.
Тым ня менш, хаджу па вулках вузкіх –
З думаю: а ці ня ўгледжу сьлед,
Дзе краса рабыняў беларускіх
Завядала, як ад сьцюжы цьвет.
I зьлятала – ціха, як пялёсткі
Зь белых яблыняў, – на чорны брук,
На Басфора стомленыя ўсплёскі,
У базарны тлум, у гразь і бруд.
Божа! Для чаго за сьвет няблізкі
Гналі іх у гэты край чужы –
Ад сяліб, дзе родныя калыскі,
Ад магіл, дзе родныя крыжы?
I за што так, Госпадзе прамілы,
Жорстка пакараны я табой,
Што ў любым кутку любой краіны
Мне сьціскае сэрца памяць-боль?
Памяць аб бясконцых нашых муках –
З самых даўніх дат і празь вякі...
Сьнег... Залётны сьнег на вузкіх вулках –
Халепны, раскваклы, хлюпаткі.
1999, травень.
|
|
