Мне сорамна і цяжка ад сябе, Я не зрабіў нічога, што жадаў бы, Я не сказаў нічога, што хацеў, Ня стаўся тым, каго б заўжды бажаў ты. Я не лакнаю болей, бо стаміўся, І кохнуць, і у твой казеліць бок. І толькі нізкі зь нізкага на вочы Сасуць ізноў мой клей – жыцьцёвы клёк.
|
|