Востры дождж сячэ, і вецер сьвішча –
Сьцюжны, бы з паўночных халадзін, –
З-за чаго на палубу ня выйсьці,
У кают-кампаніі сядзім.
Каб было ня сумна – гід знаёмы
Звыкла прысуседзіўся да нас,
I я ў пяты раз, а мо’ і ў сёмы
Пра султана слухаю расказ.
У султана густ быў страшна тонкі,
I таму загад даў ягамосьць:
Падшукаць яму жанчыну ў жонкі –
Найтаўсьцейшую з усіх, што ёсьць.
I ганцы, каб хэнць здаволіць гэту,
Дзесь знайшлі, як сказана было,
Маладую пышную кабету
На сто восемдзесят пяць кіло.
I султан шчасьлівы быў бязь меры,
I ад бліжніх шчасьця не хаваў,
Вар’яцеў ажно і ачмурэлы
Двойчы ў дзень Басфор пераплываў.
О Басфор! Славутая пратока!
Зараз я расстануся з табой.
Пакланюся – і на дно глыбока
Апушчу піястр апошні свой.
Каб аднойчы зноў сюды прымчацца
I пачуць, зайздросьнікам на зло,
Як султан жаніўся на турчанцы
У сто восемдзесят пяць кіло.
1999, травень.
|
|
