Там, дзе шэрых скалаў табуны Зь берага сышлі ў ваду – няйначай Астудзіцца ад імглы гарачай, – Моўчкі мора слухаюць яны. Ён і зь ёю. Удваіх. Адны. Хто яны – гадаць дарма... Але – Што іх змусіла ўвесь вечар божы Тут сядзець – на гэтым мулкім ложы? Што трымае іх пры зор сьвятле На пляскатай, як чарэнь, скале? А тым часам з-за адлеглых гор Наплывалі, сунуліся хмары I прыбоя нарасталі ўдары; Пацямнела, зьніклі гронкі зор, Здраднай цішай набухаў прастор. Навальніцу абяцала ноч. А яны – як бы таго й чакалі, Што вось-вось маланка жыхне ў хвалі I асьвеціць просьбу ў зрэнках воч: «Не суроч, нячысты, не суроч!..» Гулка гахаў у скалу прыбой, Аж здавалася – аберне скора, Пырскаў пырсісамі, як быццам мора Бласлаўляла іх часінай той I сьвянціла боскаю вадой. I яны прымалі божы дар – І злучалі вусны пацалунку, Так адчайна – нібы ў паратунку, Нібы мог чарговай хвалі ўдар Скінуць, змыць іх і панесьці ўдаль. I тады яна на момант-міг Аб усім на сьвеце забывала I ў шчасьлівым забыцьці шаптала: «Хай змывае! Толькі б абаіх! У абдымку! У руках тваіх!..» Ды чамусьці не азваўся гром, I ня ўшла ў мора бліскавіца, Не ўзмахнула крыльлем навальніца, – Пэўна, дзесь раней, ля чорных стром Неба выплешулася дажджом. Хмары зрэдзіліся і сплылі, Зноў зазьзялі зоры, выйшла поўня, I прыбой сьцішэў, ашлях раптоўна, А яны... адчулі стынь скалы I да болю пальцы рук сплялі. I глядзелі моўчкі ў выш нябёс Зь несуцешнай крыўдай і дакорам. Што ж ня грымнула ты, ноч, над морам? Душы грому прагнулі, а лёс Іх ня ўчуў – і стараной пранёс.
1999, травень.
|
|