Грувасткі гарадзкі пакойчык,
Дзе копша блюміў невыносна,
Фіранка расчыніла вокны,
Каб не было ўнутры так млосна.
І пустадомны подых з сквэраў
Пад’еў ўсе горкія паветры,
Расквецілі фіранку думкі,
Бруіліся намёкі зь ветру.
Ніхто ня ведаў пра іх лучнасьць,
Іх позіркі як мак цьвілі,
Яны б заўсёды былі разам,
Але ў пакойчык увайшлі.
Ў вабдымках ветру цераз шкло
Фіранка высьлізнуць хацела,
А гзымс, вяруга і крукі
Чувалі, як яна трымцела.
Яна ня здолела ляцець,
Бо не парвала свае крылы.
Крозь люфцік нурна ноч-пры-ноч
Зь ёй цалавацца будзе мілы...
|
|
