Як пісаў неаднойчы ў журбе Мой калега Галоўнаму пану-начальніку: Цяжка надгаладзь жыць! Іншы раз на абед – Толькі хлеб Ды «варгола» у чайніку. А каб вершыкі ў стосік сабраць Ды іх кніжачкай выдаць, Хоць тоненькай – Дзе вы бачылі! Тут табе, брат, Дабрадзей не ўфундуе Грунтоўненька. Праўда, Сябру, надаўна, майму Пашчасьлівіла: Дзядзька скапыціўся ў Лёндане I як спадчыньніку Адпісаў перад сьмерцю яму Столькі фунтаў, Што муза ня будзе галодная. Мне ж ня шэнціць: Мой дзядзька-багач, Што за морам жыве I даўно ўжо старэчына, – Штось ня хоча душу «выпрагаць» I ўсё копіць і копіць Бліскучае рэчыва. Хоць ты выгукні: «Дзядзечка, мілы, пара! Колькі ж можна капціць? Ты заседзеўся, родненькі! I ня ў думках табе, Што паэты зь пяра Не жывуць. Кашчанеюць, гаротнікі!..» Ды гукаць я ня стану. Хай дзядзька капціць – Хоць да ста. На панэль, як нябога-банкрутачка, Мая муза Ня пойдзе вачыма сьвяціць. Нізавошта! Яна ж у мяне – беларусачка!..
2000, сьнежань.
|
|