Пасадзіўшы голенькага ў ночвы, Мама мые сына. Любата! Але вось папала мыла ў вочы – Давяла да плачу гарката. Мусі быць, зайшло занадта шчодра. Мама нагінаецца хутчэй I губамі цёплымі, пяшчотна, Горкасьць выцалоўвае з вачэй. «Вось і ўсё, ня плач, ужо ня есца», – Сплюнуўшы салёны выцмак з губ, Кажа мама. Памяць малалецтва! Памяць першых горкіх страт і згуб! На сьцяжынках, роўных і крывенькіх, На шляхах зь імглы і зь цемнаты – Колькі мне заходзіла пад вейкі Да нясьцерпу едкай гаркаты! Колькі блудных крокаў незваротных Зроблена ў жыцьцёвай мішуры! Колькі любых, дарагіх і родных Адышло ў магілу без пары!.. Думаў: з часам прыцярпеўся, звыкся. Не. Пад вейкамі ўсё больш гарчэй. Неба роднае! Пара! Схіліся I мне горкасьць выцалуй з вачэй!
2002, красавік.
|
|