Аб рыфме «свабоду – народу»
|
Я адплаціў народу, Чым моц мая магла: Зваў з путаў на свабоду, Зваў зь цемры да сьвятла. Янка Купала Вы памыляецеся, пане наватар, Калі, на пацеху якому звыроду, Сьмяецеся з рыфмы «свабоду – народу» Як з прымітыўнай, нічога ня вартай. Можа, у нашай мове ёсьць Лепшая да слова «народу» сугучнасьць? Лепшая зьместам і духам спалучнасьць? Дык засьведчыце: вось яна, вось – Болей сэнсоўная, Больш адпаведная, Болей зьмястоўная, Больш запаветная... У нашай паэзіі, пане, «Свабоду – народу» – Ня проста сугучча. Гэта – лёс, Гэта – кон, Гэта – клятва: Ніводным радком не сагнуцца. У нашай паэзіі Самая моцная рыфма – Тая, што з сэрца, Якое ад болю ахрыпла. Як у Купалы ў трынаццатым, У дваццатым і дваццаць шостым... У нашай паэзіі Самая страшная доля – Застацца «малым-недарослым». Калі будзеце шчыра маліцца Беларускаму богу Сварогу, Вы прыйдзеце – Веру і не хачу памыліцца – Да сугучча «Народу – Свабоду». Да яго ідуць праз пакуты, Праз боль ідуць люты, пякучы, Да сябе ня знаючы літасьці, Душу вызваляючы з сытасьці... Зрэшты, кожнаму рупіць сваё, Можна й гуляць У вершыкі-хахачкі, Хіхачкі, хохмачкі... Іх безьліч на сьвеце – Аматараў пазабаўляць, Сугуччы няведамыя знаходзячы. Дык гэта на сьвеце! А ў Беларусі да слова «народа» Сёньня адзінае трэба сугучча: С В А Б О Д А!
Ліпень, 2006 г.
|
|