Слова з нагоды атрыманьня ордэна князя Яраслава Мудрага
|
Болей зьбянтэжаны, мабыць, чым радасна ўражаны, думаю: як і чаму ён пачаўся калісьці – мой шлях да найпрэстыжнае, найганаровае узнагароды вялікай дзяржавы? Гэта – ня так сабе, гэта ня проста і не выпадкова. Гэта зрабіў, калі быў я падлеткам яшчэ, несьмяротны Кабзар. Помню: апошняю мірнаю, перадваеннай,вясною вершык вучыў я напамяць са школьнай чытанкі: «Садок вішнёвы каля хаты, Хрушчы над вішнямі гудуць. Аратыя з плугамі йдуць, Сьпяваюць, ідучы, дзяўчаты, А маткі іх вячэраць ждуць». Як жа ён мне спадабаўся – праўдзівым малюнкам, настроем, суладзьдзем дыханьня і слова! Як запалоніў душу маю нечым бязьлітасна родным – нашым, нясьцерпна знаёмым, наскрозь беларускім! I гаварыла настаўніца нам – як умеюць настаўніцы: неяк узьнёсла, натхнёна, я нават сказаў бы, сьвяточна: «Дзеці, запомніце, што напісаў гэты верш самы вялікі паэт Украіны – Шаўчэнка...» Я і запомніў. Запомніў. Ня мог не запомніць. Як жа я мог не запомніць, калі адвячоркам гэнага ж дня, адмыслова схаваўшыся ў пуньцы, склаў я свой першы ў жыцьці – як у нас гаварылі – «сьцішок», у перайманьне «Садка каля хаты» – дакладна па ўзоры... Так абазвалася – упершыню – у душы хлапчука тое, што зробіцца лёсам маім і жыцьцём. І любоўю. Багаславёнай нябёсамі й толькі нябёсам падлеглай любоўю. От жа тады і пачаўся мой шлях да Украіны і да ўкраінскіх братоў-пабрацімцаў, сясьцёр-пасястрынак, – мілых і любых мне, слаўных і годнасных валадароў украінскага Слова. Слова такой першароднай красы і такое чароўнае моцы, што калі чую яго, ці чытаю, або сам сабе дэкламую – нешта такое яно мне заўсёды гаворыць, што і ў сваё, беларускае, веру яшчэ непахісьней. Дзякую, мілыя, дзякую, любыя, родныя, дзякую! Будзем жа разам трымацца, а шчыра, а крэўна, а сэрцам да сэрца, – як у стагодзьдзях жылі і трымаліся – гукам да гука, праўдай да праўды, і верай да верую – нашыя мовы!
2006
|
|