|
Маўчаньне каля занядбаных магіл
|
Зарослая бэзам
магіла бабулі Альжбеты.
А воддаль, за крокаў мо’ сотню,
другая, таксама зарослая, –
дзеда майго Мікалая.
Тады не было завядзёнкі,
каб побач хаваць.
Хавалі, дзе мейсца было...
Крыж там і там аднальковы:
зь дзьвюх металёвых труб,
пафарбаваны ў зялёнае,
з маленькай жалезнай
скрыжалькай для надпісу.
А надпісу ўжо і няма –
выцьвіў ад часу, ад сонца, ад сьнегу
і сьцёрся, скрыжалька – сьляпая.
Як ты доўга ня быў тут,
дзедаў і бабін унук!
Што ж цяпер прывяло?
I каго папракнеш за нядбаньне?
Маўчыш.
Доўга стаіш і маўчыш.
Пра такое маўчыш,
што адно толькі вырвацца крыкам гатова.
Ды на могілках нельга крычаць.
Тут усё прамаўляецца ціха.
Вось і ты напаўголаса, здушана
кажаш самому сабе:
«Колькі зь імі пайшло, адышло
ад тае Беларусі,
што тваёю была!
Што сьвяцілася ў іхніх вачох
і гучала ў іх вуснах!..»
Сёе-тое яшчэ засталося.
У тым ліку і песенька,
якою цябе забаўляла бабуля,
прыстукваючы
кончыкам пальца ў пятку:
«Кую, кую ножку,
паеду ў дарожку.
Дарожка крывая,
кабылка сьляпая».
Не забылася. Помніцца.
Нават голас, здаецца, чуеш.
Вось і ўсё. І праведаў.
Пабыў ля магіл занядбаных.
«Паедзем, – ківаеш пляменьніку. –
Вернемся ў тое, што ёсьць...»
Ах, дарожка, дарожка,
і чаму ж ты крывая?
Ах, кабылка, кабылка,
і чаму ж ты сьляпая?..
Жнівень, 2007 г.
|
|
