Быў там калісьці – і запіс зрабіў у нататнічку: «Божа мой мілы, як любяць малых у Арменіі! Мамы і таты, дзяды і бабулі, і няні ў садку, і настаўнікі ў школе, і ўсе-ўсе суседзі ў двары, і незнаёмыя цёткі, дзядзькі на вулцы ці ў скверыку, – усе да малых прамаўляюць тут толькі любоўю! Адною любоўю! Ды не такою, як мы да сваіх прамаўляем звычайна – не нэрвовай, ня воклічнай, не павучальнай, а якойсьці, якойсьці... ня ведаю, як і сказаць... галубінагалосай. Колькі і дзе ні пачуў, ні падслухаў, – ну так: галубінагалосай!..»
Жнівень, 2007 г.
|
|