Не перанесьці...
Ня вытрываць...
Сэрца заходзіцца. Млее ў грудзёх.
Сілы, здаецца, пакінуць вось-вось
і ператнецца дыханьне...
Як жа так сталася?
Як жа так сталася, што безь цябе
слухаю гэтую боскую музыку?
Сам. Безь цябе.
Тваё крэсла пустуе.
А помню: як трэба было мне,
як мусіў я пераглянуцца з табой,
каб убачыць, як ты
выціраеш хусьцінкаю сьлёзы –
ад шчасьця, што чуеш яе,
гэтую боскую музыку...
У тыя хвіліны
я сам быў бязьмежна шчасьлівы.
I ўдзячны бязьмежна –
Радзіме, Табе і Агінскаму.
2006-2007
|
|
