Зь нейкага часу,
дакладна ня помню,
ужо даўнавата, –
як пачала набліжацца ізноў,
у чацьверты ўжо раз,
самая горкая,
самая страшная,
самая чорная дата –
дзень, калі ў сэрцы маім
і апошні праменьчык пагас, –
дзіўнае штось
адчуваю я ўсёю істотаю
зь лёсам нязгоднай:
быццам зусім
не да сумных угодкаў тваіх
трэба ладзіцца мне –
не да прывычнага ўжо
пакланеньня магілачцы роднай,
а да чагосьці такога,
што толькі здараецца ў сьне.
Быццам бы, быццам, нарэшце,
і скончыцца наша расстаньне-разлука.
Скончыцца гэтая
наканаваная мне
неадкупная мука.
Ліпень, 2007 г.
|
|
