Спаткаўшыся з табой на люднай вуліцы, Пацалаваць цябе хацеў – ды так, Каб аж сьцямнелі дзецюкі ад зайздрасьці, Так, каб аж Бог зажмурыўся ад радасьці – За нас шчасьлівых... Ну, а ты? А ты Так грозна пальчыкам мне паківала, Так намякнула позіркам пра штосьці, – Што я ашлях і скіс... А Бог? А Бог Усё ж зажмурыўся, але... ад злосьці, І прабурчаў: "Ну й дурні ж вы абое! Ты – што збаялася, А ты... І ты – за тое!"
1985
|
|