Калі хоць кропля гонару жывая
Ёсьць у тваёй істоце, беларус, –
Скажы: няўжо душа твая стрывае
Над ёй, жывою, гэты гвалт-прымус?
Няўжо й далей цярпець ты будзеш зьдзекі –
Над горам Маці дзікуноў азарт?
І прымеш стан нікчэмца-недарэкі,
Які нічога сам сабой ня варт?
О, братка мой! Якой віхурай-бурай
Цябе ўзбудзіць, ускалыхнуць, падняць,
Каб ты расстаўся зь немаччу панурай,
Каб ты свой лёс у рукі змог узяць?
1997, кастрычнік.
|
|
