Дарагія, шаноўныя,
таленавітыя вельмі сяброчкі!
Зноў, адчуўшы вясну,
акрыліліся вы пад аховай улады.
Надзімаючы бледна-лірычныя,
прабачце, бледна-ружовыя шчочкі,
высьвістваеце, у тон салавейкам,
свае веснавыя рулады.
І лічыце, што
бестурботныя пошчакі вашы
і ёсьць паэзія –
сапраўдная, чыстая,
незаангажаваная грубымі буднямі.
Не прыміце за ментарства,
у настаўнікі вам не палезу я,
і аднак жа дазвольце сказаць:
вы ідзеце сьцяжынкамі блуднымі.
Вы ашукаліся ў выбары тону,
хоць слых ваш і вельмі тонкі:
гэта сьвішчуць дубінкі на пляцы,
а не салавейкі ў кустарніку.
На Беларусі
тон верны ў паэзіі сёньня
вы знойдзеце толькі –
у думах пра тое, што лучыць
генэрала Езавітава
і генэрала Захаранку.
31.VII.2001.
|
|
