 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Аповед пра чалавечнасьць тырана
|
Калі тыран Іосіф Джугашвілі,
Вядомы свету пад мянушкай Сталін,
Даведаўся, што сябар і паплечнік
У барацьбе за камунізм Кіраў
Рашуча перамог яго на Зьездзе
Па колькасьці набраных галасоў,
Ён ускіпеў усім нутром ад злосьці
І загадаў апрычнікам сваім
Устараніць саперніка з дарогі –
Так, каб і духу нават не было!
І Кірава празь нейкі час ня стала.
Яго застрэліў нехта Мікалаеў,
Які і сам быў расстраляны ўсьлед,
Каб праўда пра тырана не ўсплыла.
Калі ў Маскву, у Крэмль, прыйшло нарэшце
Доўгачаканае паведамленьне,
Што адбылося страшнае злачынства –
"Рукою ворага народа ў Смольным
Забіты Кіраў", – учарнелы Сталін
У той жа дзень сабраў Палітбюро,
Абвёў усіх прыцьмелымі вачыма
Ды так, што тыя ўсе прыцьмелі самі,
І замагільным голасам, з акцэнтам
На кожным слове, абвясьціў загад:
– Таварыш Молатаў, прыміце меры,
Каб сакратар ЦК таварыш Кіраў
Быў пахаваны як таварыш Кіраў.
Ён заслужыў, каб у труне ляжаць, –
Чамусьці тут зрабіўшы паўзу, Сталін
Абвёў яшчэ раз позіркам прысутных
І, дзёўбаючы кручкаватым пальцам
Перад сабой паветра, дасказаў:
– ...у новым і адзеньні, і абутку!
Купіце для яго за кошт дзяржавы
Харошы новы гарнітур і туфлі.
Усім жыцьцём сваім і барацьбою
Таварыш Кіраў гэта заслужыў.
Хай ворагі ня думаюць, што мы
У белых тапачках яго паложым.
Хай кожны бачыць, як дзяржава наша
Умее сьмерць такіх людзей цаніць.
Празь дзень, спэцпоездам, таварыш Сталін
Прыбыў у Ленінград на пахаваньне.
Ну, а дакладней – каб пераканацца,
Што сапраўды яго сапернік мёртвы.
У ганаровай варце ля труны
Ён, на вачах ва ўсіх, пусьціў сьлязу –
"Гаручую", як напісалі потым.
Па васпаватым, нібы тарка, твары
Яна скацілася і ўпала прама
Яму на бот юхтовы, на насок,
І аказалася такой гаручай,
Што прапякла наскрозь ня толькі юхт,
А прасачылася і праз падэшву...
І людзі ўбачылі яго сьлязу
І зашапталіся ў натоўпе: "Гляньце,
Які ён чулы, чалавечны, добры,
Наш правадыр!" А чулі? Гэта ж ён
Сказаў купіць Міронавічу туфлі,
Бо ленінградскія чыны хацелі
У белых тапачках яго хаваць..."
І ўсе паверылі ў яго сьлязу,
Як шчыра верылі й датуль ва ўсё,
Што ён казаў. А што рабіў тыран –
На гэта людзі нашы не глядзелі.
Чаму? Ня знаю. Мабыць, людзям добра,
Калі тыран над галавой стаіць,
І ўсім камандуе, і ўсё дыктуе:
Як працаваць, і як дзяцей раджаць,
І як вучыць, і як лячыць, і нават –
Як музыку й паэзію тварыць.
Ідуць гады. Мяняюцца эпохі.
Тыран па імені Іосіф Сталін
Даўно памёр. Ужо амаль паўвека.
У Маўзалеі, побач зь Ільлічом,
Як роўны з роўным, ён ляжаў сьпярша,
І людзі, помню, злосна жартавалі:
"Мікіта Леніну сьвіньню падклаў".
Затым яго кляймілі. Пасьмяротна.
За людажэрства, ўзьведзенае ў культ.
І выцягнулі зь лёхаў Маўзалея,
Але ня выстралілі ім з гарматы,
Як заслугоўваў ён, а пахавалі
З ушанаваньнем, ля сьцяны крамлёўскай.
Там і ляжыць ён... Ну і хай ляжыць.
Сучаснай моладзі яго імя
Ужо амаль нічога не гаворыць.
Ня варт ён памяці. І я ня знаю,
Чаму мне сёньня ў галаву прыйшла
Пра чалавечнасьць людажэрства згадка.
22-24 жніўня 2001 г.
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
