Калі на Сэрбію сыпнулі бомбы – На школы, на бальніцы і на цэрквы, – Я закрычаў ажно – такі нясьцерпны, Такі страшэнны ў хворым сэрцы боль быў, І НАТАўскім "апекунам свабоды" Праклён паслаў – за гвалт іх і разбой. І ў той жа дзень, учуўшы голас мой, Прысуд мне вынес гуманіст тутэйшы: "Ну вось – цяпер усім ужо відно: Паэт з дыктатарамі заадно! У абарону сэрбаў піша вершы!.." Я доўга, пальцы ломячы да хрусту, Ня мог паверыць, як у голас здрады, Што гэта сказана па-беларуску, І ўсё шаптаў: "Даруй мне, сэрбскі брат, Што на маёй Зямлі Пакут і Страт І тыя ёсьць, хто твайму гору рады..."
2001, лістапад.
|
|