Яны прыходзяць толькі каб пад’есьці,
Яны злуюцца калі мала ёсьць жратвы.
Ўсё роўна што ў цябе ня ўсё ў парадку,
Дармовы харч ім трэбен а ня ты.
Ўсё што заўгодна згодны яны жраці,
Ім напляваць што ты разьбіты ўшчэнт,
Я б нават пагадзіўся з такім станам,
Калі б не ізалентавы брэзэнт,
Які нябачна рушыць спаміж намі,
Які зьяўляецца калі са мной яны
Усё ядуць, п’юць каву, відык круцяць
І чымся ўсё ж незадаволены.
Ня здолею трываці гэта болей.
Адолець як засьпінны шэпт яброў?
Хаця б я не жадаў жыцьця ў пакеце,
Дык прыйзецца пабачыць іх ізноў...
|
|
