На пачатак «Каласоў пад сярпом тваім...»
|
Шчасьлівы паўнатою сталай сілы. Спакойнае натхненьне гоніць сон. Далёка ад мяне калыска і магіла, І слабасьць дзён вясны, і мудрасьць зімніх дзён. Дні, як вякі, амаль ня маюць меры, І сіла ў рукі просіцца мае. Пры новым дрэве я паклаў сякеру, Каб на сьвітаньні ў рукі ўзяць яе. Хай шлях даўгі ты не дасі мне, доля. Зрабіўшы ўсё і дзён спыніўшы бег, Спакойна потым лягу я, як поле, Пад чысты і халодны зімні сьнег.
1969
|
|