Сьвісток разбудзіў нас. Яшчэ было цёмна.
Заляскалі дзьверы, і «апель» прайшоў.
Сіпата гудкі застагналі спрасоньня
Пад звон цыркулярак блізкіх тартакоў.
А глянуўдзень шэры за змрочныя краты,
Сям'я вераб'ёў чутна ў шыбіны б'е,
Крыламі лапоча шумліва, заўзята,
Спрачаецца, можа, за крошкі свае.
Не, сёньня ёсьць вестак у птушак нямала,
Спаць вецер ня даў ім, ганяў іх з-пад стрэх,
Памыйныя ямы, сырыя кварталы,
Бульвары і плошчы укрыў белы сьнег.
А там, на радзіме, марозам убраны
Ў сьцюдзёныя зоры стары медны бор,
Застылі сасна ля сасны, веліканы,
Глядзяць у крыштальнае люстра азёр.
I сьнегам глыбокім загоны укрыла,
Навеяла гурбы пад хатай старой...
I доўга я слухаў, пра што гаварылі
Крылатыя госьці на мове сваёй.
1933
|
|
