Гэта было, помню, рана-рана,
Калі я сьцяжынаю ішоў;
Недзе зазьвінеў неспадзявана
Жаўранак у сіняве палёў.
Што ты там убачыў, госьць вясновы,
За мяжой, абвітаю смугой,
За далёкім золакам барвовым, –
Падзяліся радасьцю сваёй!
I ён сыпнуў шчодра ў маю шапку
Столькі песень, сонца, сьветлых рос,
Што я ледзь сабраў іх у ахапак
I да хаты бацькаўскай данёс.
1935
|
|
