Хмары чапляліся за саламяныя стрэхі, за вецер, Хмары, як згублены вырай. Сінія вочы прыжмурыўшы, вечар Раскручваў зрэбныя трубкі імглы Па рыжых праталінах жвіру. Зноў я іду каляінай знаёмай, Вырваўшыся з-за астрожных муроў. Вечар. Зьзяюць выбоіны па каляінах, Неба ў вадзе, пад вадой. Нехта шалёны згубіў ці раскінуў Зоры вясновай дарогай маёй.
1935
|
|