– Гісторыя гэта малая, Ды толькі, як песьня, жывая... – Гавары! – Чырвоную хустачку помню I сонца ў вачах. На'т колер вачэй ня ўспомню ніяк. Ітак – было гэта жнівам – Ішоў зь сенажаці я нівай. Серп гарэў у яе ў руках... Што ж, ісьці мо' далей? I стаяць неяк страх... Эх, хаця б з каласамі ня зжала!.. А ў грудзёх маіх нешта зайграла. Толькі часам вясна так іграе ў грудзях Ці жаўрук, калі будзіць зару на палях. Заглядзеўся, стаю. А дзяўчына ўсё жне. Ніва тае, як сьнег. Серп бліжэй да мяне... Ні стаяць, ні ўцякаць, – Як прывязан, аж сьмех. Эх, хаця б з каласамі ня зжала! У час нядобры падумаць прыйшлося. Праўда, што не сярпом, Але толькі і толькі вачамі Мяне зжала між ніў з каласамі.
1935
|
|