Як цябе засланіць небывалаю марай, Як цябе зьберагчы у змаганьні са злом, Ты, Зямля, ты, сівы адуванчыка шарык Пад савіным павевам, пад няўмольным крылом? Не дрыжы, не дрыжы, калі ласка, Зямля мая, Бо навекі расьсеешся ў цемру вякоў, Абляціш ад атаму, ўспышак рэкламы, Ад прадажнага ляску друкарскіх станкоў, Ад таго, што безь веданьня зла і нягоды, Як туман, абыякавы да ўсяго, Як азійская лава, праплываюць народы, Абмінаючы ногі раўнадушных багоў. Вось, вось-вось, як ахвяру сонцу памерламу, Нібы ў згаслую печку засунуць труну... Ўсё далей хаўтурных паходняў перлы, Ўсё бліжэй да вечнага змроку і сну. І як толькі каханьне памрэ няшчаснае, Скінуць гукі і колеры пад адхон, – Ў канчатковым сконе прасторы і часу, Павуціньнем аблытаны, спыніцца звон. Ў панаваньні цямноцьця й хаосу гэтага, Без марэй, без усьмешак, без сонца-ліста, Я ўздымаю далоні над сьветам безь сьвету І ўзглашаю яму: «Сьветаносны, паўстань!» Не хачу! – і ўздымаюцца колеры ніцыя. Заклінаю! – і вось над бязьмежжам зямлі, Над празрыстымі, быццам лістота, званіцамі Ў звонкім небе, як хмаркі, лятуць караблі. Мір усім! – і спыняюцца страшныя воды, І – хвіліну назад сімертаносна руды – Акіян жыціця, затаіўшы подых, Адуванчык пільнуе на кромцы вады. Будзе так! – і зарука ў сонцы і зорах, У любові і мужнасьці, ў дні і ў начы, Ў сініх стронгавых замках – літоўскіх азёрах – І ў бяздонных зяніцах літоўскіх жанчын.
20.IV.1966, Рагачоў.
|
|