Як цябе засланіць небывалаю марай,
Як цябе зьберагчы у змаганьні са злом,
Ты, Зямля, ты, сівы адуванчыка шарык
Пад савіным павевам, пад няўмольным крылом?
Не дрыжы, не дрыжы, калі ласка, Зямля мая,
Бо навекі расьсеешся ў цемру вякоў,
Абляціш ад атаму, ўспышак рэкламы,
Ад прадажнага ляску друкарскіх станкоў,
Ад таго, што безь веданьня зла і нягоды,
Як туман, абыякавы да ўсяго,
Як азійская лава, праплываюць народы,
Абмінаючы ногі раўнадушных багоў.
Вось, вось-вось, як ахвяру сонцу памерламу,
Нібы ў згаслую печку засунуць труну...
Ўсё далей хаўтурных паходняў перлы,
Ўсё бліжэй да вечнага змроку і сну.
І як толькі каханьне памрэ няшчаснае,
Скінуць гукі і колеры пад адхон, –
Ў канчатковым сконе прасторы і часу,
Павуціньнем аблытаны, спыніцца звон.
Ў панаваньні цямноцьця й хаосу гэтага,
Без марэй, без усьмешак, без сонца-ліста,
Я ўздымаю далоні над сьветам безь сьвету
І ўзглашаю яму: «Сьветаносны, паўстань!»
Не хачу! – і ўздымаюцца колеры ніцыя.
Заклінаю! – і вось над бязьмежжам зямлі,
Над празрыстымі, быццам лістота, званіцамі
Ў звонкім небе, як хмаркі, лятуць караблі.
Мір усім! – і спыняюцца страшныя воды,
І – хвіліну назад сімертаносна руды –
Акіян жыціця, затаіўшы подых,
Адуванчык пільнуе на кромцы вады.
Будзе так! – і зарука ў сонцы і зорах,
У любові і мужнасьці, ў дні і ў начы,
Ў сініх стронгавых замках – літоўскіх азёрах –
І ў бяздонных зяніцах літоўскіх жанчын.
20.IV.1966, Рагачоў.
|
|
