Лістапад маё сэрца забіў, забіў,
Я іду ў зімовую бель,
Згубіўшы ўсё, што магчыма згубіць,
Акрым вечнай веры ў цябе.
Я веру, ты недзе жывеш, жывеш,
Ты таксама пакуль што сьпіш,
Да лесьнічоўкі глухой ідзеш
Або ў зьзяньні сафітаў стаіш.
Магчыма сярод чужынскіх сьнягоў,
Магчыма ў родных лугах,
Магчыма ў доме сябра майго,
Як дух яго ачага.
І сьпяшаюцца ногі ў зімовую бель
Насустрач вясьне і ільду.
Я іду ў сваю восень шукаць цябе.
Здолею – значыць знайду.
Ты – заранкі апошняя паласа,
Ты – рабіна ў асеньніх палях,
Вецер надзеі ў маіх валасах,
Росы сьлёз на маіх нагах.
І мне нельга згубіць цябе. Ў цемры вякоў
Атрымаць замест вуснаў жывых
Адчай Алімпа, дзе з вольных ваўкоў
Робяць дачных псоў вартавых.
Ў валасах маіх сьнежная восып руж,
У душы замест сьнежня – май.
Я знайду цябе, сонца, вазьму, забяру,
Бо мяне безь цябе няма.
Ты чуеш? Я грозную песьню вяду,
І лясы забываюць свой сон.
Я іду – ты чуеш мяне? – я іду,
Твой меч, твой пярун, твой агонь.
Я іду, каб навекі абняць твой стан,
Я іду, як шчасьце і жах,
Закаханы ў цябе асеньні буран
Зь пялёсткамі ў валасах.
1969
|
|
