Вецер кудлаты на нівах калосьсе гайдае,
Стужкай дарога з-пад мокрых калёс выбягае
Там, дзе бярозы плакучае зьвесілі вецьце,
Там, дзе адны толькі хмары, і месяц, і вецер.
Ноч палахлівая, летняя ноч над зямлёю,
Зорнаю сьцежкай адходзіць – чорны кот крадучыся...
Сны, што мінулі, што засталіся са мною,
Зь ценьмі бяроз падарожных спляліся.
Іду па шляху пясчаным, няроўным.
Кій і торба песень вандроўных,
I ад астрога і да астрога плятусь –
Беларусь ты мая, Беларусь!
1936
|
|
