Вецер кудлаты на нівах калосьсе гайдае, Стужкай дарога з-пад мокрых калёс выбягае Там, дзе бярозы плакучае зьвесілі вецьце, Там, дзе адны толькі хмары, і месяц, і вецер. Ноч палахлівая, летняя ноч над зямлёю, Зорнаю сьцежкай адходзіць – чорны кот крадучыся... Сны, што мінулі, што засталіся са мною, Зь ценьмі бяроз падарожных спляліся. Іду па шляху пясчаным, няроўным. Кій і торба песень вандроўных, I ад астрога і да астрога плятусь – Беларусь ты мая, Беларусь!
1936
|
|