Выйду я ў поле з вострай касою –
сонца ня ўстала яшчэ над зямлёю –
трэба яго спатыкаць.
Кіну сталёвыя ўдаль адгалосы,
стану, пачну я касіць у пакосы, –
неба зардзелася гладзь.
Доўга зьвінеў звон касы сіратлівы,
дзесьці пачуўся, далёка над нівай,
ў цішы калосьсяў і ніў.
Быццам ў адказ на прызыў адзінокі,
звон кос пачуўся далёкі, далёкі –
песьні магучай прыліў.
Ўдарыла рэхам у межы вузкія,
і зашумелі шнуры залатыя
зь песьняй сталёвай касы.
I у пакосы з устаўшай зарою
клаліся цьвёрдай мазольнай рукою
горкі палын, каласы.
1935
|
|
