За спакоем тваім сонца майскае радасна сочыць,
Над табою ў блакіце бязьмежных лясоў палавень...
Дык чаму ж у тузе твае мудрыя сумныя вочы,
Белавежскі алень.
І адказваюць вочы, рахманыя, поўныя жалю:
– Як схаваць мне тугу, і пакорлівасьць лёсу, і жах,
Калі тысячы год маіх продкаў падступна хапалі,
Калі сто пакаленьняў канчалі жыцьцё на зубах?
Я ляжу ля кармушкі. Лагодны і радасны ранак
Сотні сонечных зайчыкаў сыпануў мне на бок.
Але сьню я бязьлітасны пошчак крывавых маланак
І – ў зэніце прыпынены – мой апошні скачок.
І ў вачах маіх, чорных пэрсідскіх, тужліва-бяздонных,
Ёсьць вышэйшая мудрасьць пяшчотных і ўпартых істот,
Бо на гэтай няладнай зямлі мы ратуем ад вечнага скону
І ўратуем наш добры, трывалы і моцны народ.
Ён ідзе да мяне і да друга, як сьцішаны вецер,
Галаву падстаўляе, спадзяецца, што сэрца кране:
«Вы мяне не зачэпіце? Вы мяне зьберажэце?
Пашкадуйце мяне! Калі ласка... Пашкадуйце мяне...»
9.V.1963, Брэст. 8-га езьдзілі ў Белавеж.
|
|
