Глыбей і глыбей уразаўся тапор у карэньні сасонкі.
Сыпаўся сьнег, як алмазы, зь зялёнай чупрыны.
Рэха далёка няслося, адбітае звонка;
з шумам зялёным далей яго бор перакінуў.
I зашапталі вяковыя сосны старыя,
пэўна сасонку моцна яны шкадавалі
і ствалы, мохам пакрытыя, медна-сівыя,
сьнегам-алмазам убраныя, доўга яны калыхалі.
Думалі, радзілі доўга сівыя галовы...
I толькі вецер вясну у гушчар ім закінуў, –
маладняк весела зазелянеўся сасновы
па расьцярэбляных пасеках, па каляінах.
Ізноў, як калісьці, шумеў бор за дальным абрывам.
Схаваны ад бур у цяні маладняк падымаўся.
Ноччу і днём шаптаў зь ім стары бор шчасьліва, –
казак шмат ведаў – сьмехам зялёным сьмяяўся.
1935
|
|
