Як воды прадвечнага Нілу, вякі бясьсьледна і ціха у даль праплылі. Пляменьняў, народаў сьляды на зямлі пустыні гарачай зацёрлі пяскі. А сфінкс ўсё стаяў і глядзеў на Усход, на путы, што нёс спрацаваны народ, на гора, што вечна, як шэры туман, зямлю аблытала, на зор караван – глядзеў на крыштальны іх ціхі паход. Раз чуў сфінкс з паўночы гіганта удар... I чуў, як разьбіты ланцуг ападаў, і бачыў, як вецер ўдалі калыхаў у поўнач нямую сусьветны пажар... I з радасьці сьлёзы з гранітных вачэй цяжкія спадалі адна за аднэй, як зораў крыштальных плылі караван, і толькі гарачы пад дзень гураган ацёр іх пяшчанай рукою сваей... Спакойна заснула пустынная даль і неба далёкага сіняя гладзь... Адны толькі зоры дрыжаць і мігцяць адбіўшыся ў Ніле між пены і хваль. А сфінкс ўсё стаіць і глядзіць на Усход і шэпча пустыні пра новы паход, пра тых, што усталі зь вяковых кайдан, пра тых, што і палі ў змаганьні ад ран, у змаганьні за праўду, за Волю, Народ.
1933
|
|