Высока, разлажыста
Расьселася пры хаце
Стара-старая ліпа,
Паважная, як свацьця.
Сто лет ужо старусе,
А можа, нават болей,
Ад віхраў і ад бураў
Ня мела век патолі.
Сто лет – кавалак часу,
Ня сто дней, ня сто тыдняў,
Якіх зайшло праменаў
Збадаці ўсё абрыдне.
Няшчасьцяў, кляцьбы, плачу
Было, што, Божа мілы!
Нябожчыкаў бязь ліку
Сыходзіла ў магілу.
А ліпа ані дбае,
Жыве, стаіць пры хаце
Высока, разлажыста,
З павагай, нібы свацьця.
15.VIII.1906
|
|
