Каложа, туга мая сmветлая!..
Ў чорны Нёман па чорным шкле
Сіняй кропляй спадае ракета,
Быццам зорка ў ціхі Бетлем.
Ў вокны цёмныя заглядае,
Зьзяньнем бледным шукае кутка,
Дзе хваіна ў грубцы страляе,
Дзе ў жанчыны дзіцё на руках.
Глянь, абраная. Гэта не ў Нёман,
Не ў цямноцьце, не ў сон, не ў драму –
Ў веліч падае зорка бяздомная,
Ў сьнег і ў сэрца сыну твайму.
І ў няпэўным хвілінным блакіце,
Ўся адзіная, ўся са сьвятла,
Зь небам, зь Нёманам, зь зямлёю зьлітая,
З сэрцам нашым – Каложа ўзрасла.
Трохі ў зелень, як пер'е качынае,
Трохі ў бэз і трохі ў гранат,
Уся – крышталь невыказна сіні,
Ўся – як край наш, як сон, як вясна.
Ўскінь далоні тонкія ўгору,
Сыну неба акрэсьлі шлях,
Каб навекі адбіліся зоры
У тваіх і дзіцячых вачах,
Каб ніколі перуны чужынныя
Не асьмеліліся скасіць
Ні цябе, ні Каложы, дзяўчыны
Зь ніў і пушчаў Беларусі.
І калі ўзьнясе вас над сьветамі –
Прыгадайце ў вечным сьвятле,
Як самотная зорка – ракета
Ціха падала ў цёмны Бетлем.
1967
|
|
