Над горадам імгла начная. На'т не відаць знаёмай брамы, Агнёў разгубленых трамваяў, Вітрын, расквечаных рэклямай. Маўчаць завулкі, як траншэі, Дзе сьмерць і забыцьцё таіцца, Зь нямой мальбою і надзеяй Ўзьняліся ў неба камяніцы. I толькі зарыва над домнай Гарыць, ня знаючы трывогі, Гарыць па-над імглой бяздоннай Барвовым сьцягам перамогі.
1937
|
|