Ад дажджоў стары гасьцінец
Пашарэў і пацямнеў,
Толькі вецер ярка сініць
Веснавую зелень дрэў.
Сонца высака на небе,
Не дастанеш качаргой;
Залатога бору грэбень
Пахне шышкамі, смалой.
Я запеў, а рэха бору
У мяне над галавой
Разагнала мае зоры,
Залаты і звонкі рой.
Мо' неасьцярожна спудзіў?
Ну, вярніцеся назад, –
Весяліцца разам будзем,
Я ваш блізкі, родны брат.
I па шышках, і па тропах
З камарыным звонам зор
Месяц крыльлямі залопаў,
Ападаючы за бор.
Прыляцелі дзівы-птушкі
I з лагоў лясных зьвяры,
Пад сасновыя частушкі
П'яны вецер завірыў...
Зь дзён тых поўных чараў казкі,
Пад напеў дарожных лоз,
Стаў я песьняром сялянскім
Гэтых сьцежак і бяроз.
1937
|
|
