Як толькі прыйдзе май сьветлы ў вёску, I жаўрукамі пачне зьвінець, I загарыцца вясеньнім воскам На лозах нарачанскіх брэдзь, – Тады з гарбатай і дымнай печы Памалу злазіць стары Ігнат, Рызман накіне сабе на плечы, Ідзе да пчолак сваіх у сад. З даўжа памалу ён выме сторжку, Адчыне вулей: – Ну, добры дзень! Крануцца пчолы ісьці па дошках I па Ігнатавай барадзе. Стары сьмяецца, аджыў, вясёлы: – Ну што ж заседзеліся вы? – Рукою чулай работніц кволых З сваёй здымае галавы. – А ўжо за полем, – гаворыць пчолкам,– Запахла мёдам у лазе... – Гаворыць аб сваім пасёлку I аб сваёй старой бядзе, Аб тым, што і зіма ліхая, Ападу, бачыш, жмені дзьве... – Ну што ж ты лезеш? Эх, дурная! Глядзі, які пагожы дзень! I пчолы з залацістым звонам Іскуюць, сыплюцца як рой, I пахне першаю зялёнай З прысад бярозавай ліствой.
1937
|
|