350
Зь верша, прысьвечанага Я. Коласу
...Ізноў перад табой
Знаёмыя імшары і раўніны,
Засланыя імглой,
Парослыя бярэзьнікам, хваінай,
Расквечаныя журавінай,
I Нёмна берагі,
Ў якія б’юцца хвалі штармавыя,
I поўныя тугі
Стаяць хаціны курныя, сьляпыя,
Ды валатоўкі векавыя.
Плыве за небакрай
З папутным ветрам вырай жураўліны.
– Дык вось які ты, край,
Прытулак сноў і мар маіх дзяціных!
Балюча ты на струны кінуў.
I хоць ужо даўно
Цягнік імкнуў у далячынь другую,
Ты бачыў за вакном
Зямлю ў ярме, зямлю бацькоў сьвятую,
I долю кляў яе цяжкую.
1931
|
|
