Часам вецер расхінае хвалі жыта, выплываюць стрэхі шэрымі чаўнамі. Дзесь за жытнімі палямі, за гарамі сіняй казкай ў пералівах дрэмлець Сьвітазь. Дзень пайшоў лясным гушчарам, сьцежкай бітай. Хтось пяяў ўдалі працяжна і узорна. Ў шуме ночы неспакойным, ў шуме зорным я спаткаю, прывітаю цябе, Сьвітазь. Раскажу табе ў загары аб чым кагаркі раз пелі, пра рыбацкія арцелі, раскажу табе пра Нарач. I аб тым, як мы ўставалі ў дзень пануры і ў дзень шэры, і як біліся у бераг узбунтованыя хвалі. Ты прыслухаесься срэбрна, не задрэмлеш пасьля вестак, – закалыша хмарай вецьця твой алешнік сіня-зрэбны. Вецер гладзіць хмараў цені, мора жыта. Зноў гасьцінцам ў даль шырокую плятуся. Выплываюць вёскі, сёлы Беларусі, сіняй казкай пераліўнай дрэмлець Сьвітазь. Мо' прыйду к табе я зноў дарогай бітай, калі зорная на хвалях казка ляжаць, толькі ты аб чым прачнуўшыся раскажаш? Мо' прывет перадасі азёрам, Сьвітазь?..
4.VI.1936.
|
|