То ня вецер крыльлем звонкім
расшумеўся да зары,
не калышуцца сасонкі
гулка струнныя ў бары.
Гэта песьня расьцьвітае
ў моры сініх васількоў,
пераліўна выплывае
ў пазалоце каласоў.
Дзе шлях сіні сьцелюць гусі,
дзе шапоча лісьце дрэў, –
над прасторам Беларусі
новы будзіцца напеў.
Чуеш у песьнях сны курганаў,
шолах зораў што мігцяць,
крык птушыны ўсхваляваны,
шум зялёнага трысьця.
Эх, дарогі нашай долі,
зарасьлі вы палыном,
ды заслалі сьцежкі ў полі
ветры сінім туманом!
Ткалі песьні даль, разоры,
ўзмахі серпу і касы,
калыхалі іх вазёры,
нашы рэкі і лясы.
Шмат ў іх чуеш залатога,
што нам жаўранак прынёс,
шмат задору маладога
казак соснаў і бяроз.
Ахінецца ў ясны золак,
Быццам хусткай, старана,
пояс вытча май зь вясёлак
васільковы, як вясна.
I ў далёкі сіні вырай
мы да сонца ўдаль пайдзём;
размахнуцца звонка, шырай
крыльля песьняў – буралом.
30.Х.1936.
|
|
