480
Н. Арсеньневай
Нашы дарогі расходзяцца даўна пад зорамі.
На адной чуеш крок, на другой – шум трысьця...
Не спаткаліся тут між палёў, між разорамі,
не сустрэціцца ім на пясчаным парозе жыцьця.
Будзе сонца гарэць...
Паясом слуцкім песьня твая мо’ расьсьцелецца,
наша – будзе чарнець, як чарнее рубцамі далонь,
там дзе вецер калосьсямі будзе шумець і мяцеліцца,
дзе на нівах бязь меж калыхнець ураджаю агонь.
Сяньня песьня твая расьцьвіла зачарованай казкаю,
а мы казак так даўна ня чулі ў жыцьці! –
ўсё ідзём каляінай нікім не працёртаю, гразкаю,
нам ня можна вярнуцца, а трэба наперад ісьці!
Нашу песьню ня раз грызьлі голад з сухотамі,
не было нават ранаў калі загаіць.
Станавіліся, ведай, на грудзі падкутымі ботамі
і чужынец-гандляр, а найгорш – гэты юды сваі...
I калі сонцам новых надзей,
прыглядаемся выраю,
лічым сілы жывыя і тых, што ляглі, –
для нас дорага слова гарачае, шчырае,
як зярнё для счарнелых далоняў зямлі.
Любіш край за бярозы, за месяц,
за восені дзіўныя,
А тым больш яго нам, як, скажы, не любіць:
калі нівы і рэкі, палотны азёр пераліўныя,
калі песьні, што б’юць жывой сілай крыніц,
нам гавораць аб долі сярмяжнай аратага
і адкуль на нас хмары плывуць і плылі,
дзе ляжаць нашы сілы, надзеі, віхурамі зжатыя,
колькі поту і сьлёз мае кожная грудка зямлі.
Дзіўна песьні твае расьцьвітаюць далёка сузор’ямі,
над другімі палямі яны сіратліва мігцяць,
і таму яны пэўна, над роднымі сяньня разорамі
асыпаюцца
золатам восені,
асыпаюцца шумам трысьця.
25.I.1937
|
|
