Што табе да слоў гарачых, да глыбокіх мук,
да тых ранаў, што ня сьціснуць пальцы маіх рук,
і да слова, што на вуснах макавых гучыць,
і да струнаў, абарваных снамі у начы...
Ты на беразе сядзела ціха над ракой,
пэрлы зор перасыпала на падол рукой
і пяяла, нібы хваля пра зары усход,
заглядзеўшыся у сіня-залаты чарот...
I ня ведала ты быццам пра другі напеў,
што у сэрцы васількамі сінімі зьвінеў...
Ці адходзячы адчула глыбіню тых мук
і тых ранаў, што ня сьціснуў пальцы маіх рук?
5.VI.1937.
|
|
