Было неба то сіняе, то ружовае,
А пад ім малая хатка рыбака...
I было, як неба, возера шырокае,
Шумела там заўсёды асака.
А ў глыбокай тоні
жыў шчупак сярэбраны
З вострымі зубамі, хітры, як купец.
Паляваў ня раз за ім стары дзед зь сеткамі,
Толькі дарма
муцячы
возерную медзь.
Часам ён засядзе за ракітай зьвечара
I накрыша зораў – залатых зярнят.
Думае і цешыцца: на прыманку
выплывеш,
Зораў не паласаваць не уцерпіш, брат!
Ды памалу дрэмле дзед стары
над возерам.
А ў глыбокай тоні слухае шчупак,
Як над сонным берагам, ноччу
заварожаны,
Ціха барадаты захрапе рыбак.
Выплыве тады ён, серабрыста кружачы,
Ціха так, каб хвалі соннай не збудзіць,
I з-пад сетак сініх прагна сваймі вуснамі
Пачынае зоры дзедавы лавіць.
Перш ён зловіць Сітца,
а пазьней Мядзьведзіцу,
Вып'е сьцежку зорную вясьняных сноў,
Выцягне з-пад сетак абаранак месяца...
I зноў, ціха кружачы, ападзе на дно.
I як толькі сонца ў барадзе сівеючай
Азалоціць першы серабрысты сьнег,
I як толькі вецер раніцой за пазухай
Казытаць мяккімі пальцамі пачне, –
Дзед прачнецца спуджаны,
паглядзіць на возера –
Усе зоры выпіў, вылавіў шчупак...
З гора замахае доўгімі рукамі,
Быццам папярхнуўшыся мукой вятрак.
Ды пачне гразіць ён шчупаку азёрнаму,
Ідучы дарогай церазь сенажаць...
А кругом гамоняць кнігаўкі і чэпікі,
Рассыпае вецер жвірам песьню жаб.
I здаецца дзеду,
што сьмяецца возера,
Ў сонцы расьцьвітаючы, як чырвоны мак, –
Хіліцца, рагоча асака зялёная,
Што яго, старога, ашукаў шчупак.
1937
|
|
