Паслухайце, вясна ідзе. Зьвініць ў маім вакне жалеза. Зь вінтоўкай стражнік ноч і дзень Пільнуе куст пахучы бэзу. А ён расьцьвіў, агнём гарыць, Такім пахучым, мяккім, сінім; На дрот калючы, на муры, Як хустку, полымя ускінуў. Я ціха разбудзіў другіх. Ад сьлёз сінелі вочы бэзам. I недзе хруснула ў худых Руках іржавае жалеза.
1937
|
|