За шэрым схіленым парканам Скрыпіць пясок сырых дарог, Спадае медны ліст каштанаў На жоўты стоптаны мурог. Ідзеш, яго рукамі ловіш, – Злавіўшы, пусьціш, хай ляціць, – Зноў не шумець яму ў дуброве, Вясеньніх шолахаў ня піць. I сумаваць яшчэ так рана, Калі ўдаль маніць сьцежак гладзь, Калі на шум лясны ў тумане Умееш песьняй адказаць, Калі так хочацца сьмяяцца, Што бачыш ты і чуеш ты, Як ціха сыплюцца праз пальцы Каштанаў звонкія лісты.
1937
|
|