Калі на полі глуха, пуста
I ночы выбеляць траву,
Рассыплюць хмары зь сініх хустак
Дажджоў сьцюдзёную жарству,
Калі дарогі пашарэюць
I вецер з поўначы мацьней
Ў імгле зацягне адысею
З крылатым табарам гусей, –
Люблю стаяць пад цяглай соснай,
Нібы пад мачтай залатой,
I плыць туды, дзе звоняць вёсны,
Плыве і край ўвесь за табой.
1937
|
|
