Павязьлі цягнікі
Восень зь вёсак у горад
Празь імглу,
Празь іржышча, бары, –
Каб з антонавак сонца
I з стагоў памідораў
Дагарала на шыбах вітрын.
Ды ніколі ня можна
Было ўдоваль напіцца
Таго сонца сіротам малым
Зь беспрацоўных кварталаў,
Сівым камяніцам,
Сутарэньням глыбокім,
Сырым.
Але можна было
Складаць песьні пра восень
I пра жоўтае лісьце
Дарожных бяроз.
Ў кожным слове шумелі
Мільёны калосься
I зьвінела сталь вострая кос.
Толькі, гэткую песьню
Пачуўшы, вітрыны
Раптам гасьлі,
Трывожна крычалі гудкі...
I ляцелі на вёскі
З новай весткай няспынна
Ашалелыя,
З грывай агню
Цягнікі.
Іх на кожным паўстанку,
Бы ўраджайнае лета,
Спатыкалі дзяўчаты
I хмары касцоў,
I з усёй Беларусі
Скрыпачы і паэты, –
А іх больш, як ў краіне
Маёй каласоў!
1937
|
|
