Вільня ў дождж, як старая гравюра у «Тэцы Віленьскай»:
Праз завесу дажджу – кожны дах у штрыхах, як страха,
Крадуць даль туманы. Ўсё ў зьвівах, нібы на паперы вяленевай,
Ўсё з шматлікіх штрыхоў, ўсё ў касых характэрных штрыхах.
Ўсё з дакладнай штрыхоўкі гравёра: завеса туману,
Пляма вежы, забытай у дождж на вяршыні гары,
І акрэсьлены контур званіцы вялікага Яна,
І, ля ног яго, пастка зь цямноцьця і цэглы – Муры.
Я не ведаю, дэман які над гравюрай пануе пахмура?
І чые гэта вочы халодныя ў віслых мяшках
Разглядаюць яе? І чыя гэта крэсьліць крыжамі гравюру,
З жыл-вяровак, старэчая, злая, сухая рука?
1969
|
|
