Кажуць: намалюй ноч месячную, май,
Або сівую буру на Ля-Маншы.
Ня быў я там
I знаю толькі жытніх песень край
I сьцежкі маладосьці нашай.
Удаль пралеглі вы, ўсю зрэзалі зямлю,
То пылам засьцілаліся, то дымам.
А ўсё ж, успамінаю вас і шчыра вас люблю,
Дарогі польныя радзімы!
Нават восеньню, калі ў мурах сырых
На цэгле мерзьлі песьні адгалосы,
Мы чулі: на пясчаных каляінах залатых
Скрыпелі пад зарой калёсы.
Сьмела зрокам сакаліным, браце, глянь!
Прадуцца раніц агняцьветы-ніткі.
Хто перашкодзіць нам прабіць каменьня грань
I долю казачную выткаць?
Што там шэпчуць, баючыся, скрыта зноў,
Пачуўшы крок галодных, босых?
Маўчыце лепш!
Пакіньце нас і спадчыну бацькоў, –
За вамі мы ня пойдзем у Каносу.
Будзем чорнымі рукамі рваць спакой,
У даль гадоў наступных углядацца.
Праз хмары пройдзем мы з узьнятай галавой,
Іх скрышым у мазольных пальцах!
Час ужо сьцягам разгорнутым шумець
Над гарадамі, над бязьмежным полем.
Зрабіць жыцьцём – агонь, а зьзяньнем -
нават сьмерць,
Маланкай азарыўшы полюс.
Час ужо зямлю апаясаць зарой,
Расьсеяць густа зоры па старонцы,
Каб зазьвінелі нашы нівы чорнаю ральлёй
Пад залатым нарогам сонца.
1937
|
|
