Калі поўзала імглой падзёртай восень, Ручнікі іржышчаў зрэбна-шэрых моклі, Змоўклі Галасы людзей і коней I напоеныя дзёгцем восі; Змоўклі пыльныя скрыпучыя дарогі, Што ішлі ад сёлаў, сьвірнаў і такоў, Праз завеі, гурбы лісьця залатога Да чыгуначных пад'ездаў гарадоў. Цішыня расла, як вечная зарука, Над малітвамі, над страхам, над пагрозай... Можа, Дзень міне яшчэ ці болей, Зноў апусьцім на лапаты рукі. Толькі песьню весялейшую цяпер бы! Можа, гэту нават – пра апошні бой, Каб на межах расахатыя нам вербы На дарогу заківалі галавой.
1937
|
|